De impact van onze weg naar de aarde

Ben jij moeder, en weet je nog dat moment dat je kindje in deze wereld kwam?

Dat ene moment dat alles veranderde, niet alleen voor jou, maar ook voor dat kleine lijfje dat ineens los was uit jou?

Weet je nog hoe dat voelde?

Veel kinderen grijpen om zich heen, zoeken naar houvast, naar de veilige plek die ze kenden.Hun hele bestaan was jij. Jouw buik, jouw warmte, jouw hartslag.En ineens… was daar het licht, de kou, de ruimte. Een lichaam dat ademt, dat voelt, maar nog niet weet hoe.

En ik vraag me zo vaak af: weten we eigenlijk wel hoe groot die overgang is?Weten we wat het met ons doet, dat eerste moment van hier zijn, op aarde?Misschien is het wel de grootste schok die we ooit meemaken. Een overgang die we ons hele leven meedragen, vaak zonder dat we het ons bewust zijn.

En toch bouwen we erop door. We worden ouder, we leren lopen, praten, functioneren. Maar ergens diep in ons systeem ligt dat eerste moment opgeslagen.En eigenlijk… weten we niet echt welke impact dat heeft.Welke sporen het nalaat. Hoe ons lichaam zich eraan aanpast.

Want iedereen maakt deze weg naar de aarde op zijn eigen manier. Geen twee geboortes zijn hetzelfde, geen twee lijven dragen het op dezelfde manier.Maar één ding is zeker: we komen allemaal uit de buik van onze moeder deze wereld in.

En toch vergelijken we ons steeds.We doen alsof we dezelfde weg lopen, alsof er een norm is van hoe je hier zou moeten zijn.Maar hoe kan dat eigenlijk? Hoe kan het dat we in hokjes proberen te passen, terwijl de weg naar dit leven voor iedereen uniek is, en de impact onvergelijkbaar?

Ons systeem past zich aan. Ons lichaam doet wat het moet doen. En dat is voor iedereen anders.De een draagt stilte mee, de ander onrust.De een zoekt voortdurend naar veiligheid, de ander naar vrijheid.En niemand kan zeggen dat het beter of slechter is, want het ís gewoon zo.

Niemand verwerkt dit op dezelfde manier.En misschien gaat het daar juist om: dat we leren erkennen dat dit verschil er mag zijn.Dat we erkennen dat ook de schaduwstukken, de pijn, de angst, de spanning... erbij horen.

En dat loslaten… ook dat doen we ieder op onze eigen manier.Misschien met maar 1 traan, misschien met lachen, misschien door stilte of juist door te schreeuwen. Misschien door serieus te zijn of juist door luchtigheid binnen te laten.

Er is geen juiste manier.Er is alleen jouw manier.

Dus doe het op jouw manier. Volg jouw lichaam, dat precies weet wat het moet doen. Dat weet wanneer het wil vasthouden en wanneer het los mag laten. Dat al vanaf dat allereerste moment de weg kent, ook al lijkt het soms vergeten.