Waarom kunnen mannen ons moeilijk lezen?

Hoe komt het toch dat mannen ons zo vaak verkeerd lezen?Te snel, te langzaam, te weinig weten… Soms met seks niet begrijpen hoe jouw lichaam werkt.

En ik denk dan vaak: ligt dat nou aan hen? Of ook aan ons? Misschien wel allebei.Want ik zie zoveel redenen. Oneindig veel misschien. En tegelijk voel ik: één daarvan is dat wij zelf niet genoeg in ons lichaam zijn. Niet genoeg in ons center, in onze kracht, om uit te spreken wat wij willen, wat onze verlangens zijn.

En misschien komt dat omdat je hem niet kwijt durft.Bang dat hij te hard wordt, te wild, te grof. Of juist té gevoelig, dat hij zich terugtrekt of zich niet meer zeker voelt.Of misschien omdat er gewoon heel veel lading zit op jouw stem. Omdat er herinneringen zijn, trauma, kleine of grote momenten waarin jouw stem niet welkom was.

Durf jij wel uit te spreken wat je lichaam zegt, wat het eigenlijk fluistert?Of voel je soms dat dat helemaal niet kan? Dat het niet mag?Omdat je vroeger je verlangens niet mocht uitspreken.En als je dat dan eens deed, er niet geluisterd werd. Of erger nog: dat er gelachen werd. Dat je woorden in de lucht oplosten, alsof ze nooit gezegd waren.

En dan leer je iets. Je leert dat jouw stem er misschien niet toe doet. Dat jouw wensen niet belangrijk genoeg zijn. En daarmee ook: dat jij niet belangrijk genoeg bent.En dat nestelt zich in je lijf, onzichtbaar maar voelbaar. En op den duur weet je zelf niet meer of het nou jouw verlangen is dat wegvalt, of jijzelf.

Zo kan ik nog blijven denken…Ik blijf cirkels draaien in die gedachte.Want waar houdt het op? Hoe ver gaat dit?Gaat het alleen over seks? Of eigenlijk over alles? Hoe we ons bewegen in relaties, hoe we ons laten zien, hoe we onszelf tegenhouden?

Misschien gaat het altijd over stem. Over wel of niet gehoord worden.Over de vraag of je durft te geloven dat jouw binnenwereld ook bestaansrecht heeft.

En toch… er blijft iets in me knagen. Want wat als we dat stukje wél terughalen?Wat als we toch durven zeggen wat ons lichaam ons ingeeft?Wat als we weer gaan luisteren, echt luisteren, en dat niet alleen voelen maar ook uitspreken?

Ik weet zeker dat er dan iets verschuift. In onszelf, maar ook in de ander.Dan wordt aanraking geen misverstand meer, maar een ontmoeting. Een dialoog.En misschien lezen mannen ons dan ineens wél.Omdat wij onszelf eindelijk weer hardop durven lezen.

Maar dit is hoe ik erdoorheen dwaal.Mijn gedachten slingeren, maken lusjes, haken ergens vast en laten weer los.En ik ben benieuwd… hoe is dit bij jou? Wat herken jij? En wat gebeurt er in jou als je jouw lichaam laat spreken?